Omschrijving
De ballerina Tegen een achtergrond van het einde van de wereld nodigt Raphaëlle Schotsmans ons uit voor een metamorfose: een ballerina beweegt, soms lijkt ze te buigen onder het gewicht van een denkbeeldige hand, soms zweeft ze de lucht in. De kunstenaar dwingt ons om veeleisend te zijn: niets wordt op het eerste gezicht onthuld, je moet de serie in zijn geheel omarmen om de volledige symbolische reikwijdte ervan waar te nemen. En het is daar, in dat zwevende moment, dat we ons realiseren wat er zich voor onze ogen afspeelt en dat onze blik waarneemt wat er niet wordt gezegd. De ballerina roept begraven herinneringen op, kinderdromen, zowel de mythe van het Zwanenmeer als de onstuimige figuur van een speeldoos, een personage dat lijkt te ontsnappen aan een toestand die haar tegen haar wil in de onbeweeglijkheid van een rol houdt. De lichtheid van de danseres wordt belemmerd door het puin dat over de vloer ligt, ze ontdoet zich van alles wat haar zuiverheid aantast en vecht tegen onzichtbare krachten. Zijn die buiten haar of binnen in haar? Gaat het puin op de grond vooraf aan haar passage of volgt het haar? Deze dualiteit tussen vernietiging en sereniteit wordt onthuld in het lichaam van het model zelf, dat worstelt om de angst die haar omgeving inspireert achter zich te laten, slechts gekleed in een balletpakje. Dat is waar het hier om gaat: breekbaarheid is bedrog, het kan een onvermoede kracht verbergen onder een delicate buitenkant. Het is een rui naar het licht. Te midden van de chaos zijn we getuige van een wedergeboorte en de vlucht van een vrouw die veel sterker is dan we denken.
Biografie
Raphaëlle Schotsmans werd in 1971 in Brussel geboren en is afgestudeerd aan de Brusselse School voor Fotografie (Agnès Varda). Sinds 2009 ontwikkelt ze haar eigen projecten, die regelmatig worden tentoongesteld in verschillende Belgische steden en in het buitenland.Haar werk en praktijk staan in de traditie van de figuratieve fotografie, waarbij ze de thema’s kindertijd, identiteit en uiterlijk onderzoekt. Geïnspireerd door de imaginaire wereld van fantasie- en horrorfilms weerspiegelen Raphaëlle Schotsmans’ series haar fascinatie voor transgressie en de mysteries van de menselijke psyche.Schommelend tussen fetisjisme en sado-masochisme, stellen haar beelden, door middel van uitgebreide en extreem uitgebreide ensceneringen, de drempel van pijn in vraag die een mens zichzelf kan aandoen voor plezier, soms leidend tot de dood, terwijl ze de diepte induikt van lijden op een manier die zowel esthetisch als wreed is. Ze haalt haar inspiratie uit Giallo en genrefilms zoals The Texas Chainsaw Massacre (Tobe Hooper, 1974) en Hostel (Eli Roth, 2005), maar ook uit het werk van de Japanse fotografen Izima Kaoru en Nobuyoshi Araki.
Werken
